سر هر سفره ای که چیده شدی تلخی ات سهم کاسه ی من بود

اینجا هنوز هم عطر و بوی تو رو میده، تک تک خاطراتت روی دیوارهای اینجا سنجاق

شده و هر بار که از پس کوچه های اینجا رد میشم، ان چشمان زیبا و مث ماهت در

ذهنم تداعی میشود و قلبم را می سوزاند، و کاری از دست من ساخته نیست فقط درد

می کشم و مسکنی جز تو دردم را تسکین نمی دهد ،بیا و این دردم رو تسکین بده بیا

و مرا در اغوشت بگیر اغوش تو قوی ترین مسکن دنیاس، چشمانت فوی ترین

ارامش بخش دنیاس، بیا و زل بزن توی چشمام، چشمایی که هر شب در نبودت اشک

می ریخت و مثل ابرای بهاری می بارید، در خلوت ،حتی وقتایی برای گریه کردن جایی رو پیدا

نمی کردم اخه من یه مردم زن که نیستم وقتایی که دلم گرفت بزنم زیر گریه یا کسی رو

در اغوش بگیرم اغوش گرمت در این روزهای زمستانی سهم کیست که من اینجا

بی تو یخ زدم

قمارخانه ی چشمت من امدم که ببازم

چه بی گدار در قلبم زبانه می کشی خود را

من به تلخی نگاه می کنم و مگسان می خورند قندت را